Nieuwe buren

Gisterenavond laat kwamen onze overburen aan. Een vader met drie kinderen waarvan de oudste ADHD heeft. Nou dat hebben we die avond ook geweten….. wat een drukte. De vader van het stel is net Bassie, ik mis alleen nog de caravan en natuurlijk Adriaantje. En als hij lacht mis ik nog net zijn rode dopneus, maar humor heeft hij wel.
Na het ontbijt zijn we met de routebeschrijving van de “oude” campingbuurtjes naar een andere waterval gegaan. Daar aangekomen moesten we een stevige klim omhoog maken. Al met al hebben we ongeveer 1,5 uur gelopen. De prachtige rotspartij met een kabbelend beekje en meerdere kleine watervalletjes. Ik wilde eigenlijk gaan zwemmen, maar toen ik mijn voeten in het water had gezet waren ze gelijk dood, zo verschrikkelijk koud was het.

Langs de beek stonden overal vlinder planten en het wemelde er van de prachtig gekleurde vlinders. Robert zijn hoogtevrees werd tijdens de wandeling aardig op de proef gesteld, want soms liep het paadje vlak langs het ravijn. Je hoefde maar een klein slippertje te maken en je lag een metertje of 50 beneden, wat je waarschijnlijk door de rotsen niet had overleefd, of in ieder geval alles gebroken zou hebben wat je maar kon breken.

Maar het was heerlijk om ff actief bezig te zijn, dus moe en bezweet kwamen we op de camping aan waar we een heerlijke duik genomen hebben in het meer. Nadat we tegen de avond ons hadden opgefrist zijn Robert en Nick wezen vissen. Het meer zit hier echt vol met vis en het wordt ook met de avond drukker met vissers. Op het strandje is het vanavond ook erg bedrijvig. Jongeren die gezellig samen een kampvuur hebben gemaakt. En groepjes mensen die gezellig met elkaar zitten te keuvelen.

Na het vissen zijn we naar Porlezza gelopen, toch wel een wandeling van 3 kwartier voor zo’n heerlijk Italiaans ijsje. We hebben vandaag aardig wat kilometers in de benen zitten. Bij thuiskomst hebben we met z’n drieën nog gezellig een paar potjes zitten pesten, waarvan ik helaas het meest gepest ben.