Varen, varen over de baren

Ik durf het bijna niet meer te zeggen, maar ik heb weer heerlijk geslapen. Vanmorgen om half 10 richting de campingwinkel gelopen voor verse broodjes. Ik dacht dat het heel druk zou zijn, maar is was gewoon de enige, hoe lekker is dat. Dus met de verse broodjes in de pocket huppelde ik terug naar ons chalet.

Tijdens het ontbijt hebben we besloten om voor vandaag een bootje te huren en het meer op te varen. Op internet gekeken waar de beste prijzen waren en toen bepakt en bezakt in de auto gestapt.

We hebben een prachtig motorbootje voor 6 personen uitgekozen, echt een super gaaf ding, die wil ik thuis ook!! Zo blij als een stel uitgelaten kleuters gingen we de boot op. De mannen waren gelijk al aan het vechten wie er mocht varen. Wat is het heerlijk op het water, en wat voelde we ons bevoorrecht!

Een paar keer hebben we de boot stil gelegd om van de boot af te duiken, maar Jezus wat was het water KOUD!!! Nick daarentegen was helemaal in zijn element. Op de boot hebben we onze meegenomen croissants opgegeten, ik was alleen de Prosecco vergeten. Terwijl de mannen als Crocket en Tubbs achter het stuurwiel zaten, lag ik als een (bijna echte) filmster op het dek te zonnen. Oké, zo groot was de boot nou ook weer niet, maar je mag toch een beetje dromen......

Na dit geweldige avontuur zijn we terug gereden op de camping. Helaas ging het hier 's middags helemaal fout met het dochtertje van onze Arabische buren. Het meisje was met de fiets naar beneden gereden (het is hier aardig steil) en heeft waarschijnlijk niet kunnen remmen en is met een volle vaart tegen een auto aangeklapt. Het zag er niet best uit, bloed uit haar kin, en haar hoofd lag er niet goed bij. Gelukkig is er gelijk door Nederlandse mensen eerste hulp verleend en hebben ze haar gestabiliseerd en haar hoofd en lichaam niet bewogen. Er waren een stel mannen die haar wilde optillen, maar gelukkig was er een vrouw die riep dat ze absoluut niet verschoven mocht worden. Wat een commotie gelijk hier op de camping en wat hartverscheurend om haar zo te horen gillen.

Dit schattige meisje stond eergisteren nog bij ons op de veranda en vond mijn vakantiedagboek zo leuk, met al mijn tekeningen. Ze vond ze zelfs zo leuk dat ze het boekje meenam om aan haar moeder te laten zien. Het wachten was dus op de ambulance wat een eeuwigheid duurde, en dat was niet zo gek, want niemand had gebeld. Een van de eerste lessen bij EHBO iemand aanwijzen die gaat bellen. Het bleek dus dat niemand gebeld had, omdat iedereen wel dacht dat dat allang al gedaan was.

Ik hoop dat het toch allemaal mee is gevallen, alhoewel ik bang ben voor iets ernstigs. Als je met zo'n vaart met je hoofd tegen een stilstaande auto aanklapt is dat volgens mij niet best. Morgen gaan we een notitieboekje halen met wat potloden, en ga ik er wat moois voor haar inschrijven. Ik moet de hele tijd aan haar denken, zo sneu.
Nadat ze opgehaald was door de ambulance zijn wij nadat we bijgekomen waren van de schrik een potje gaan tafeltennissen, om toch een beetje afleiding te hebben. Ik zal vanavond een kaarsje voor haar opsteken!