Verhuizen

Na een kort ontbijt zijn we alle spullen in gaan pakken en hebben we de auto voor de tweede keer volgeladen. Nadat we het chalet schoon hadden opgeleverd kon de verhuizing beginnen. Gelukkig hoeven we niet ver, we gaan nu een straatje erachter dus inladen en omrijden en alles weer uitladen.

Nick heeft het zwaar, hij heeft het zo leuk gehad de afgelopen week en het vertrek van zijn campingvriendjes valt hem zwaar. Het liefst was hij met ze mee gereisd. Gelukkig hebben de jongens telefoon nummers uitgewisseld en kunnen ze nog contact houden. Door de verhuizing en het vertrek van onze buren zijn we op de camping gebleven.
Het nieuwe chalet is net zo luxe als het vorige chalet. Het enige verschil is dat de veranda gezelliger is ingericht met een mooie hoekbank. Het bed ziet er (voor mij dan) een stuk aangenamer uit dan de vorige, we zullen zien morgenochtend.

’s Middags hebben we een beetje bij het meer gehangen. Het duo penotti effect wordt steeds groter, een Nederlander op de camping zei tegen Robert “jij bent zeker de albino van de familie?” Normaal gesproken gaan we meer op pad, maar het meer is hier zo heerlijk en zo dichtbij dat je heel snel ff heen loopt om te zwemmen en te liggen. Waar Robert inmiddels van factor 50 naar factor 30 is gezakt, zit ik inmiddels lekker in de olie met factor 6 en tja dan ben ik net een goed gebakken biefstukje.
Na het eten hebben de mannen nog heerlijk gevist. Het meer is tijdens de zonsondergang prachtig. De rode gloed (helaas nog niet zo rood als thuis) verlicht mooi de twee tussenliggende bergen. Het water is kalm en de golven kabbelen rustig in de branding. Ik snap het wel dat Nick daar wil vissen, het is er heel rustgevend. Het is dat ik niet aan yoga doe, maar anders had ik mijn matje bij het meer gelegd.

We hebben voor de verandering de avond maar weer eens afgesloten op de veranda met een biertje en een rosétje.